تایر ها (لاستیک ها) در طول زمان دستخوش تحولات و نو آوری های بسیاری گشته اند که بهبود کارایی و سهولت استفاده از آن ها را در پی داشته است.
تایرها (لاستیک‌های) قابل جدا شدن
در ابتدا تایرها به‌طور دائمی بر روی چرخ‌ها نصب می‌شدند و قابل جدا کردن نبودند. زمانی که تایرهای (لاستیک‌های ) بادی اختراع شدند مشکل بزرگ‌تر شد زیرا تعمیر تایرهای بادی متصل به چرخ بسیار مشکل بود.
در سال 1889 برادران « میشلن» (نامی مشهور در صنعت تایرسازی) اولین تایربادی قابل جدا شدن را اختراع کرده و با نصب آن بر روی دوچرخه در سال 1891، اختراع خود را به ثبت رساند.
لاستیک‌های آج‌دار
تایرهای بادی در ابتدا کاملاً صاف و بدون هر گونه آج ساخته می‌شدند؛ اما زمانی که این تایرها در اتومبیل به کار گرفته شدند، به دلیل سرعت بیشتر اتومبیل نسبت به دوچرخه و استفاده در شرایط مختلف آب و هوایی ، به پایداری بیشتر و کشش بهتر تایرها احساس نیاز شد.
در سال 1904 شرکت «Continental Tire of Germany» برای نخستین بار تایرهای آج‌دار را اختراع کرد و شرکت GOODYEAR نیز در سال 1908 به تولید این تایرها برای حرکت در جاده‌های لغزنده اقدام نمود.
تایرهای رادیال
مشابه بسیاری از نوآوری‌های تایر ، تایر رادیال که در ساختارآن رشته‌هایی از جنس نخ یا سیم فولادی با زاویه 90 درجه استفاده می‌گردد نیز در سال‌های اولیه اختراع تایرساخته شدند اما به دلیل طراحی ضعیف، عدم وجود دانش فنی کافی و عدم وجود بازار خرید مناسب به موفقیتی دست پیدا نکردند تا اینکه در سال 1948 شرکت میشلن برای اولین بار به تولید تجاری تایرهای رادیال پرداخت.
تایرها بایاس
بعد از اختراع تایر (لاستیک) رادیال و تولید آن توسط شرکت میشلن ، این تایرها بسیار محبوب شدند و دیگر شرکت‌های تایرسازی اروپایی و حتی ژاپنی هم به ساخت آن‌ها روی آوردند. چراکه تایرهای رادیال طول عمر بیشتر و هندلینگ بهتری داشتند و موجب کاهش مصرف سوخت خودرو می‌شدند؛ اما در ایالات متحده اوضاع متفاوت بود و شرکت‌های تایرسازی (لاستیک) روی خوشی به تایرهای رادیال نشان ندادند؛ زیرا تولید این تایرها نیاز به تجهیزات جدید و گران‌قیمتی داشت و همین امر موجب میشد که تایر(لاستیک) سازهای ایالات‌متحده از سرمایه‌گذاری در این زمینه خودداری کنند. بعلاوه خودروسازان آمریکایی نیز به دلیل سفت‌تر بودن تایرها ی (لاستیک‌های) رادیال از بکار بردن آن‌ها در محصولات خود، خودداری می‌کردند چراکه سیستم تعلیق خودروها باید مجدداً و با توجه به ویژگی‌های تایر رادیال مهندسی و طراحی میشد؛ اما شرکت گودیر راه‌حل جدیدی ارائه کرد و آن ساخت تایرهای بایاس بود که در آن‌ها نخ‌هایی به‌صورت مورب در عرض تایر نصب میشد. این نوع تایردر ایالات‌متحده محبوب شد و در خودروهای آمریکایی با سیستم تعلیق نرم مورداستفاده قرار گرفت. ولی پس از بحران نفتی سال 1973 که طی آن قیمت بنزین بسیار بالا رفت، آمریکایی‌ها شروع به خرید و واردات تایرهای رادیال کردند. چراکه این تایرها موجب کاهش مصرف سوخت می‌شدند و خودرو مسافت بیشتری را با آن‌ها طی می‌کرد؛ بنابراین درنهایت تایرهای رادیال راه خود را به ایالات‌متحده بازکرده و در اوایل دهه 1980 تقریباً بر روی تمامی خودروهای ساخت آمریکا نصب می‌شدند.
تایرهای تیوبلس
تا میانه‌های قرن بیستم از تایرهای (لاستیک‌های) تیوب دار استفاده میشد و اولین تلاش‌ها برای ساخت تایرهای بدون تیوب به شکست انجامید؛ اما در سال 1946 شرکت گودریچ اختراع تایر بدون تیوب یا تیوبلس را به ثبت رساند. در سال 1952 این نوع تایر به تولید رسید و سرانجام در سال 1954 اولین خودروی تولیدی در ایالات‌متحده با تایرهای تیوبلس به حرکت درآمد.
لاستیک(تایر) های پنچر رو(RUN-FLAT )
1396/02/02
لاستیک(تایر) های پنچر رو(RUN-FLAT )
این نوع لاستیک(تایر) برای اولین بار در سال 1980 بر روی ماشین ورزشی پورشه مدل 959 پیاده سازی شد. این لاستیک(تایر) بسیار دقیق طراحی شده بود. ولی با این حال نیازمند طراحی مجدد بود تا لاستیک(تایر) زمانی که کم باد میشود در جای خود نگه داشته شود.
مهندسی لاستیک(تایر) های امروزی با شکل و ظاهری که ما امروز میبینیم مدیون اختراعی است که در سال 1846 توسط یک مخترع اروپایی صورت گرفت. وی لاستیک(تایر) را دور چرخ پیچید و آن را از هوا پرنمود. که امروزه ما این سازه را به عنوان چرخ میشناسیم.
باد کردن لاستیک(تایر) به شکل سنتی مزایای زیادی دارد. از جمله ی آن مزایا میتوان به سواری راحت، رانندگی با امنیت در جاده و طول عمر بیشتر لاستیک(تایر) اشاره کرد.
با این حال این مزایا به سرعت به فراموشی سپرده شدند به خصوص زمانی که آج سوراخ و در نهایت لاستیک(تایر) پنچر میشد. بنابراین مهندسان تلاش کردند تا لاستیک(تایر)ی طراحی کنند تا بتواند پس از کاهش فشارهوا هم به مسیر خودش ادامه دهد. نام این تولید جدید را پنچررو یا run flat گذاشتند.
به طور کلی با استفاده از این نوع لاستیک(تایر) راننده میتواند در صورت پنچر شدن لاستیک(تایر)تا مسافت محدودی به مسیر خود ادامه دهد تا به نزدیکترین نقطه برای تعمیر یا جایگزینی برسد.
این لاستیک(تایر) برای رانندگی های طولانی مدت و حمل و نقل های سنگین طراحی نشده است. بدون شک لاستیک (تایر)های run flat فناوری ای امن و مطمئن میباشد و شما با استفاده از این لاستیک(تایر) هیچ گاه در کنار جاده گیر نخواهید کرد.
لاستیک ران فلت
در اوایل قرن بیستم جاده‌ها ناهموار و نامناسب بودند که این امر موجب خرابی و پنچر شدن لاستیک خودروها میشد. به همین دلیل خودروها معمولاً به بیش از یک لاستیک زاپاس مجهز می‌شدند. تعویض لاستیک پنچر مشکل بزرگی برای رانندگان بود و درصورتی‌که آن‌ها خود نمی‌توانستند لاستیک را عوض کنند باید به ایستگاه‌های تعویض لاستیک مراجعه می‌کردند که گاه کیلومترها دورتر بود. شرکت دانلوپ در طول دهه‌های ۷۰ و ۸۰ تلاش‌های زیادی برای ساخت لاستیک‌هایی نمود که بتوانند در صورت پنچری هم به حرکت خود ادامه دهند. دانلوپ اولین شرکتی بود که توانست چنین لاستیک‌هایی را به تولید انبوه برساند. این لاستیک‌ها درنهایت در برخی از خودروهای انگلیسی به‌صورت استاندارد بکار رفتند.
بااین‌وجود حتی امروزه هم مشکل پنچری تایر وجود دارد که در بهترین حالت موجب تلف شدن وقت و در بدترین حالت باعث وقوع تصادفی مرگبار در بزرگراه‌ها می‌گردد. به همین دلیل مفهوم تایرهای پنچررو همچنان جذاب است و تلاش برای ساخت لاستیکی که بتواند باوجود پنچری مسافتی هرچند کوتاه را بپیماید ادامه دارد. هرچند که قیمت این لاستیک‌ها گران‌تر از انواع معمولی است. به‌کارگیری لاستیک‌های پنچررو علاوه بر ایمنی بیشتر، راهی برای حذف چرخ زاپاس و وسایل تعویض آن نیز محسوب میشود که این امر موجب کاهش وزن خودرو، افزایش فضای صندوق بار و کاهش هزینه‌ها می‌گردد. به همین دلیل در حال حاضر تعدادی از خودروسازان به استفاده از لاستیک ران فلت روی آورده‌اند.
لاستیک پنچر رو یا Run Flat
فراتر از پوسته سیاه و گرد تایرها، راز و رمزهای زیادی نهفته است. همزمان با رشد مدل‌های مختلف خودرو، تایرها نیز به همین سرعت پیشرفت کرده‌اند و همیشه نکته‌ای جدید در موردشان وجود خواهد داشت.
تایرهای ران فلت امروزه در بسیار از خودروها مورد استفاده قرار می گیرند.این لاستیک ها در صورت پنجر شدن قابلیت این را دارند که تا مسافت خاصی (درحدود ۲۰۰ کیلومتر) را با حداکثر سرعت ۸۰ کیلومتر درساعت طی نمایند.
تولیدکنندگان تایر معمولاً اعلام می‌کنند که لاستیک ران فلت می‌توانند ۸۰ کیلومتر را با سرعت ۸۰ کیلومتر بر ساعت حرکت کنند. ولی اگر سرعت کمتری داشته باشید، میتواند این مسافت را افزایش دهید. لی ویلارد (Lee Willard) که یک مهندس توسعه محصولات در میشلن است، معتقد است که اگر سرعت را به ۶۵ کیلومتر بر ساعت کاهش دهید، می‌توانید مسافت را به دو
برابر برسانید. اگر همین‌طور سرعت را کاهش دهید، دامنه مسافتی که می‌توانید طی کنید افزایش خواهد یافت. این موضوع کاملاً به مقدار گرمای تولید شده در تایر بستگی خواهد داشت. «ویلارد» در این زمینه اضافه می‌کند:
این وضعیت شبیه پیچاندن یک گیره کاغذ است؛ اگر آن را به سرعت پیچ دهید، می‌شکند. ولی اگر به آرامی آن را خم کنید، زمان بیشتری دوام خواهد آورد.
درون لبه لاستیک ران فلت یک طوقی فلزی تعبیه شده است. این طوقی فلزی باعث می شود در صورت پنجر شدن، لاستیک برروی خودش نخوابد تا باعث پارگی و صدمه دیدگی شود.استفاده از این تایرها علاوه بر کاهش میزان مصرف سوخت، باعث افزایش ایمنی خودرو در شرایط مختلف رانندگی و چسبندگی هرچه بهتر خودرو می شود.از معروف ترین لاستیک های Runflat می توان به مدل پوتنزا S001RFT شرکت بریجستون اشاره کرد. این تایرها برروی ب ام و سری 6 و نیسانGTR –SpecV نصب شده است.
لاستیک های ضدگلوله
تایرهای ضد گلوله به خاطر قیمت بالایشان برروی هر خودروی مورد استفاده قرار نمی گیرند.این لاستیک ها علاوه بر Runflat بودن دارای یک محافظ محکم از جنس پلاستیک و تفلون هستند.لاستیک های ضدگلوله برروی خودروهای ضدگلوله جهت اسکورت شخصیت های مهم، نصب می شوند. بسیاری از این لاستیک های در برابر حملات مختلف با سلاح گرم مقاوم هستند.